အေျပာင္းအလဲ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္

ေအာင္ဇံ (၁၁ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၀)

၂၀၀၉ ခု ႏွစ္ကုန္ဆုံးလုိ႔ ၂၀၁၀ ဆုိတဲ့ သကၠရာဇ္ႏွစ္တခုကို ေျပာင္းခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ထူးျခားသိသာတဲ့ အေျပာင္းအလဲရယ္လုိ႔မရွိ။ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အက်ပ္အတည္းေတြက အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါတယ္။ ျပည္သူေတြကလည္း ခါးသီးတဲ့ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြအရ အေျပာင္းအလဲကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္ေတြ၊ တုိက္ပြဲေတြ မနည္းသလုိ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ အသက္ေတြကလည္း မနည္းမေနာပါပဲ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ရဲ႕ ဒီဘက္ေခတ္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ၁၉၈၈ ခု အေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖဳိခြဲခံမႈေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲမရမီ ၿပိဳကြဲၿပီးဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဆုိတဲ့ တပ္ဦးပါတီတရပ္ကိုေတာ့ ေမြးဖြားေပးခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြကလည္း တခဲနက္ ေထာက္ခံၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္သူ႔ဆႏၵမဲနဲ႔ အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ရခဲ့တာဟာ မၿပီးဆုံးေသးတဲ့ တုိက္ပြဲကို ဆက္လက္ဦးေဆာင္တုိက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ ျပည္သူေတြက တာ၀န္ေပးအပ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရအၿပီးမွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေပၚေပါက္ေရး၊ ၉၀ ရလဒ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရးအတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကိဳးစားခဲ့သလုိ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး၊ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး ျဖစ္ေပၚလာဖုိ႔အတြက္လည္း နည္းလမ္းေပါင္းစုံနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ မွန္သမွ်ဟာ န၀တ၊ နအဖ အာဏာပုိင္မ်ားရဲ႕ ဟန္႔တားေႏွာင့္ယွက္မႈ ပိတ္ဆုိ႔အေရးယူမႈမ်ားနဲ႔သာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရၿပီး အဖြဲ႔၀င္မ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီးေထာင္ခ် ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားနဲ႔သာ တု႔ံျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈဟာ အရာမထင္ ခရီးမေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာဆုိရင္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ုံးတခုသာ ဖြင့္ခြင့္ရၿပီး စည္း႐ုံးလႈပ္ရွားႏုိင္မႈ လုံး၀မရွိတဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနသလုိ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔လည္း ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္းခံထားရပါတယ္။

ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈျဖစ္တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ တုိက္တြန္းခ်က္ေတြဟာလည္း ထိေရာက္မႈမရွိဘဲ ကြၽဲပါးေစာင္းတီး ျဖစ္ခဲ့ရသလုိ ကုလသမဂၢအထူးကုိယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဒီဆုိးတုိး၊ ရာဇာလီအစၥေမးလ္၊ ဂမ္ဘာရီ အစရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားရဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ လာေရာက္ႀကိဳးပမ္းခဲ့မႈမ်ားဟာလည္း အေရးမပါ အရာမေရာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကမာၻ႔ႏုိင္ငံႀကီးတႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေျခအေန အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ မ်ားဟာလည္း အလားတူ ေအာင္ျမင္မႈမရဘဲ ရွိေနပါတယ္။ အေမရိကန္အစုိးရဟာ မူလက အေရးယူပိတ္ဆုိ႔မႈနဲ႔ ျပင္းထန္တဲ့ ဖိအားေပးမႈေတြနဲ႔ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။ အုိဘားမားအစိုးရ တက္လာတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေပၚမွာထားရွိတဲ့ မူ၀ါဒကို အေျပာင္းအလဲလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပိတ္ဆုိ႔အေရးယူမႈေတြကို ဆက္လက္ထားၿပီးေတာ့ တဖက္မွာလည္း အျပဳသေဘာဆက္ဆံေရးေတြနဲ႔ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္မႈမူ၀ါဒကို ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီမူ၀ါဒကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့အေနနဲ႔ လက္ေထာက္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ကတ္ကမ္းဘဲလ္ ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႔တဖြဲ႔ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို လာေရာက္ၿပီးေတာ့ အစိုးရတာ၀န္ရွိ ပုဂၢဳိလ္မ်ား၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံၿပီး အခ်က္အလက္ရွာေဖြတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ျဖင့္ စတင္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီႀကိဳးပမ္းမႈဟာလည္း ခရီးေရာက္ အရာထင္မယ့္ပုံမေပၚသလုိ ကတ္ကမ္းဘဲလ္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ခရီးစဥ္ မေအာင္ျမင္ဘူးဆုိတဲ့ ေျပာဆုိသံေတြကိုလည္း ၾကားလာရပါတယ္။

ဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊထံ ေပးပုိ႔တဲ့ စာႏွစ္ေစာင္ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ ပထမစာမွာ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔မႈကို ဖယ္ရွားႏုိင္ဖုိ႔ သက္ဆုိင္ရာႏုိင္ငံမ်ားရဲ႕ သံတမန္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိတဲ့ စာျဖစ္ၿပီး ဒုတိယစာမွာေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို နအဖေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႔ …
၁။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနမေကာင္းတဲ့ ဦးေအာင္ေရႊ၊ ဦးလြင္၊ ဦးလြန္းတင္ အစရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကုိ ေတြ႔ဆုံဂါ၀ရျပဳခြင့္ေပးဖုိ႔၊
၂။ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၀င္အားလုံးနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခြင့္ေပးဖုိ႔၊
၃။ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးခြင့္ျပဳဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတဲ့စာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစာေတြအေပၚ တုံ႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အေမရိကန္၊ ဥေရာပသံတမန္အခ်ဳိ႕နဲ႔ ေတြ႔ဆုံခြင့္ေပးခဲ့သလုိ က်န္းမာေရးအေျခအေနမေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ (၃) ဦးကုိလည္း ေတြ႔ဆုံဂါရ၀ျပဳခြင့္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိလုိက္ေလ်ာမႈေတြကတဆင့္ နအဖ အာဏာပုိင္မ်ားနဲ႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးခြင့္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးခြင့္ရၿပီး အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္မႈ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာမယ္ဆုိပါက တုိင္းျပည္အတြက္ ျပည္သူေတြအတြက္ အလြန္အက်ဳိးမ်ားမယ့္ တုိးတက္မႈ၊ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္မွာ အမွန္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒီလုိျဖစ္ႏုိင္မလား၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားဆုိတာကို အမွန္အတုိင္း သုံးသပ္႐ႈျမင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္ကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဒီလုိျဖစ္ႏုိင္မယ့္ အေျခအေန၊ ျဖစ္ႏုိင္မယ့္ အလားအလာမရွိဘူးလုိ႔ဘဲ ျမင္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆုိတာကေရာ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစုံတရာထားလုိ႔ ရႏုိင္မလားဆုိတာ ေမးစရာရွိတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္ေျပာရရင္ နအဖဘက္က တဖက္သတ္ ေရွ႕ေနလုိက္ေပးေနၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားေျပာသလုိ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကလြဲလုိ႔ အျခားနည္းလမ္းမရွိ ဆုိတာတုိ႔၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲသည္သာ တခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္ဆုိတာတုိ႔ဟာ လက္ေတြ႔မွာ လုံး၀ျဖစ္ႏုိင္ေျခမရွိပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ၂၀၀၈ ခု ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒဆုိတဲ့ ႀကိဳးမ်ားနဲ႔ အထပ္ထပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားၿပီး က်င္းပမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ လုံး၀မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိေျပာရတာဟာ အဆုိးျမင္ဘက္ကၾကည့္ၿပီး ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ ႏုိင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ န၀တ၊ နအဖရဲ႕ ေျပာဆုိခ်က္၊ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္၊ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားနဲ႔တကြ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္လုပ္ရပ္မ်ားကို ပကတိ အေျခအေနအတုိင္း သုံးသပ္ျခင္းျဖင့္ ရရွိလာတဲ့ အျမင္သာျဖစ္ပါတယ္။

နအဖရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို သုံးသပ္မယ္ဆုိရင္ နအဖေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးဆႏၵ Political Will ကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးဆႏၵကေတာ့ စစ္တပ္ကသာ မအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ရင္ တုိင္းျပည္ၿပိဳကြဲ သြားမယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနနဲ႔ တုိင္းျပည္ကို စစ္တပ္က ရာသက္ပန္ စိုးမုိးျခယ္လွယ္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တခ်ိန္က ဗုိလ္ေန၀င္း တုိင္းျပည္အာဏာသိမ္းစဥ္က တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ဖုိ႔ လက္တလုံး အလုိမွာ ကယ္တင္ခဲ့ရပါတယ္ဆုိတဲ့ ဆင္ေျခဆင္လက္မ်ဳိးပါပဲ။

ဒီလုိစစ္တပ္က ရာသက္ပန္အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲရာမွာ အေျခခံမူ (၆) ခ်က္အနက္ အဓိကအေျခခံ မူတရပ္အျဖစ္ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္က ဦးေဆာင္အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ေရးဆုိတဲ့ အေျခခံမူကို ခ်မွတ္ျပ႒ာန္း ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေျခခံမူေပၚမွာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒကိုလည္း တပ္မေတာ္မွ စိုးမုိးျခယ္လွယ္အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ေရး ရာသက္ပန္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ေရးအတြက္ ဖြဲ႔စည္းပုံကို ပုံစံခ် ေရးဆြဲထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပုံကုိ ျပင္ဆင္၍မရေအာင္လည္း ေရးဆြဲထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲတခုျဖစ္ဖုိ႔ဆုိရင္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးဆႏၵကို ေျပာင္းလဲေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘဲနဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက မည္သုိ႔ပင္ အေလွ်ာ့ေပး ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိေစကာမူ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး ျဖစ္ႏုိင္မယ့္ အလားအလာ မရွိဘူးလုိ႔ဘဲ သုံးသပ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဓိကအေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ဆုိရင္၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ မွားယြင္းတဲ့အျမင္၊ မွားယြင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးဆႏၵကို ေျပာင္းလဲႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ား၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအားလုံး ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ ဘက္ေပါင္းစုံကေန နည္းလမ္းေပါင္းစုံကို အသံုးျပဳၿပီး တုိက္ပြဲ၀င္ႀကိဳးပမ္းမွသာ စစ္မွန္တဲ့ အေျပာင္းအလဲကို ရရွိႏုိင္မွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း တုိက္တြန္းေရးသားတင္ျပအပ္ပါတယ္။ ။