ကြ်န္ေတာ့္ေနာ္လို ကေလးေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး

ေက်ာ္ခ (မဇၥ်ိမ)

ခ်င္းမိုင္ (မဇၥ်ိမ)။ ။ စစ္တပ္ထဲတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ သူ႔လို သက္တူရြယ္တူ ကေလးမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေၾကာင္း မၾကာေသးခင္က စစ္တပ္ထဲမွ ျပန္လြတ္လာသည့္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္ေအာင္မင္းသူက ေျပာသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ ဧရာဝတီတိုင္း ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္ အမာၿမိဳ႕ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း၌ ၁ဝ တန္းပညာ သင္ၾကားေနစဥ္ ေနျပည္ေတာ္ ဆိပ္ဖူးေတာင္အေျခစိုက္ အမွတ္ (၆ဝ၅) ေျချမန္တပ္ရင္းမွ တပ္ၾကပ္တဦးႏွင့္ တပ္သားတဦးက တလလွ်င္ က်ပ္တသိန္းခဲြေပးမည္ဟူ၍ သူ႔ကို ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ကာ စစ္သားအျဖစ္ စုေဆာင္းခဲ့သည္။

မိဘမ်ားက သိရွိသျဖင့္ ေက်ာင္း၊ ရဲစခန္း၊ ေက်းရြာဥကၠ႒ ေထာက္ခံခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ ထိုတပ္ရင္းသို႔ သြားေရာက္အသနားခံ တင္ျပခဲ့ရာမွ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းခံရပံု၊ စစ္တပ္ထဲသို႔ လိုက္ပါသြားပံုမ်ားအျပင္ တပ္တြင္း အေတြ႔အၾကံဳမ်ားႏွင့္ ကေလးစစ္သားမ်ား ဖိႏွိပ္ခံေနရပံုမ်ားကို သိရွိႏုိင္ရန္ မဇၥ်ိမသတင္းေထာက္ ေက်ာ္ခက ေမာင္ေအာင္မင္းသူကို ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းထားပါသည္။

နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ၊ မိဘေတြကေရာ ဘယ္သူေတြလဲ ညီေလး။ မိသားစုနဲ႔ ေက်ာင္းပညာေရး အေျခအေနေလး ေျပာပါအံုး။

က်ေနာ့္နာမည္က ေအာင္မင္းသူပါ။ အေဖက ဦးလွျမင့္၊ အေမက ေဒၚခင္စိန္။ က်ေနာ္က ဧရာဝတီတိုင္း ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္ အမာၿမိဳ႕ေပၚ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာပါ။ ၁ဝ တန္းပါ။ အသက္က ၁၆ ႏွစ္ပါ။ ၁၃၅၅ ခုႏွစ္မွာ ေမြးတာပါ။ ညီကိုေမာင္ႏွမ ၆ ေယာက္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က ၄ ေယာက္ေျမာက္ပါ။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းပဲတက္တယ္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။

ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ညီေလးက စစ္တပ္ထဲကို ေရာက္သြားတာလဲ။ ငါ့ညီဆႏၵနဲ႔ ကိုယ္တိုင္သြားတာလား။ သူမ်ား ေခၚလို႔လိုက္သြားတာလား၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲ။

ေခၚတုန္းက သူတို႔ က်ေနာ့္ကိုလိမ္ၿပီး ေခၚသြားတာ။ က်ေနာ့္ကုိေခၚတဲ့ အမွတ္ ၆ ေျချမန္တပ္ရင္း ေနျပည္ေတာ္ ဆိပ္ဖူးေတာင္က တပ္ၾကပ္ၾကီးခင္စိုးက က်ေနာ္ကို လိမ္ေခၚတာ။

ငါ့ညီကို သူက ဘယ္လိုေျပာၿပီး ေခၚတာလဲ။ ဘယ္လိုပံုစံေတြေျပာၿပီး ေခၚတာလဲ။

တပ္ၾကပ္ၾကီးဆရာခင္စိုးက က်ေနာ္ကို စေတြ႔တုန္းက မင္း ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ဆိုရင္ တပ္ထဲမွာ အရာရွိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မင္းလိုက္လာခဲ့ ဟိုမွာ မင္းကို ေက်ာင္းေတြလည္း ထားေပးႏိုင္တယ္။ မင္းမိဘေတြလည္း အဆင္ေျပ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေနႏိုင္မယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားတာပါ။ ၁၂ လပိုင္း ၁၄ ရက္ေန႔ကပဲ ေက်ာင္းနားက သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ သူက လာလည္ရင္းနဲ႔ ေျပာၿပီးေခၚသြားတာ။

အဲဒီအိမ္မွာရွိတဲ့ ကိုသန္းထိုက္ကေနၿပီး ဆက္သြယ္ေပးတာပါ။ မင္း စစ္ထဲလိုက္ခ်င္လားဆိုၿပီး က်ေနာ္ေတာင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာရေသးဘူး။ သူက အဲဒီ့တပ္ၾကပ္ၾကီးခင္စိုးကို ေခၚၿပီးေတာ့ စကားေျပာခိုင္းတယ္။ ကိုသန္းထိုက္က တပ္သား ကိုႏိုင္ေအာင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။ သူနဲ႔ရင္းႏွီးၿပီးေတာ့ ခြင့္နဲ႔လာလည္တာလို႔ ေျပာတယ္။

အဲဒီလိုေတြေျပာၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုေခၚသြားတာလဲ။

၁၄ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းက က်ေနာ့္ကို ေျခက်င္ေခၚသြားတာ။ အမာၿမိဳ႕နယ္ ေအာက္စိက္ကြင္းမွာရွိတဲ့ ကိုႏိုင္ေအာင္ ေယာက္ဖအိမ္ကို အရင္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ၂ ရက္ၾကာတယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ သူနဲ႔ အမ်ဳိးေတာ္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ဆက္ေနတယ္။

ေနာက္ထပ္ သူ႔အေဒၚအိမ္လို႔ေျပာတာပဲ၊ အဲဒီအိမ္မွာလည္း ၄ ရက္ ၾကာခဲ့ေသးတယ္။ ဘာမွေတာ့ မလုပ္ခိုင္းဘူး။ အိမ္က လိုက္ရွာရင္ ေတြ႔မွာစိုးလို႔ ပုန္းခိုင္းတာေပါ့့။ ဆိပ္ဖူးေတာင္ကိုေတာ့ ၂၁ ရက္ေန႔က ေရာက္တယ္။

တပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဘာေတြလုပ္ရလဲ။ ေလ့က်င့္ခန္းသင္တန္းေတြ တက္ရလား၊ ဘာေတြလုပ္ရလဲ။

ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ရတယ္။ မနက္ဆို အိပ္ယာက ၅ နာရီထိုး ထရတယ္။ အေဆာင္သန္႔ရွင္းေရးေတြ အလုပ္ခိုင္းတယ္။ မနက္ ၇ နာရီထိုးကစၿပီးေတာ့ ဘယ္၊ ညာ နင္းတာမွန္ေအာင္ သင္တယ္။ ၁ဝ နာရီခြဲမွာ ၿပီးတယ္။ ျပန္လာ ထမင္းစား၊ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကေနၿပီးေတာ့ ၃ နာရီအထိ လက္နက္ငယ္ စစ္ေရးျပ။ က်ေနာ္တို႔ကို ေသနက္ပစ္တာေရာ၊ အျဖဳတ္၊ အတပ္ေတြ အကုန္သင္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေလးျပဳတဲ့ပံုေတြ သင္တယ္။

ညေနပိုင္း ၃ နာရီကေန ၅ နာရီအထိ ၾကံ႕ခိုင္ေရး ေျပးတယ္။ ၿပီးရင္ တန္းျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လာ ထမင္းစား၊ ၿပီးရင္ တန္းစီတယ္။ သူ႔စည္းကမ္းပိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူတို႔ေျပာစရာရွိတာ ေျပာတယ္။ ၉ နာရီထိုးတာနဲ႔ တန္းျဖဳတ္ၿပီး ဘုရားရွိခိုးၿပီးေတာ့ အိပ္ခိုင္းတယ္။

အဲဒီမွာ အျပင္ကနဲ႔မတူတာေတြ ထူးထူးျခားျခား ဘာေတြေတြ႔ခဲ့ၾကံဳခဲ့လဲ။

က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခြဲအတူတူေပါ့။ က်ေနာ္တို႔က ခြဲ ၅ ဟိုဘက္က ခြဲ ၃ ေပါ့။ စစ္သားေလးတေယာက္ က်ေနာ္တို႔အရြယ္ပဲ အာဟာရ ျပတ္ၿပီးေတာ့ ေသတယ္။ ေနာက္ ၃-၄ ရက္ေလာက္အၾကာမွာပဲ ၁ ေယာက္ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ တခုခုမွားၿပီဆိုရင္ နားရင္း႐ုိက္တယ္။ မေအ၊ ႏွမေတြကို ရစရာမရွိေအာင္ ဆဲတယ္။ တပ္သားကစ အပြင့္ရွိတဲ့ လူေတြလည္း အကုန္ဆဲၾကတယ္။ ေန႔တိုင္း အဲဒီအထဲမွာပဲ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။ ထြက္ေျပးလည္း မလြတ္ဘူး။

တပ္ထဲမွာေနေတာ့ တပ္အင္အားက ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။ ကိုယ္လို ကေလးစစ္သားေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္လို႔ သိလဲ။

တပ္ခြဲတခြဲကို လူ ၂၅ဝ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ခြဲမွာတင္ ၁ဝ ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီတပ္ထဲမွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ္နဲ႔လည္း သိတယ္။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြက ထြက္ေျပးတဲ့ေကာင္က ထြက္ေျပးတယ္။

က်ေနာ္ ဒီကိုမလာခင္ ေလ့က်င့္ေရးမွာတင္ ေလ့က်င့္ေရးမလုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ၊ မခံႏိုင္လို႔ ထြက္ေျပးတာ ၅ ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္။ အကုန္ျပန္မိတယ္။ ျပန္မိတဲ့ေကာင္ေတြ အ႐ုိက္အႏွက္ခံရတယ္။ သူတို႔ အခု ၆ ေပါက္ထဲမွာေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ ထြက္ေျပးခ်င္ရင္ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းမွာ ထြက္မေျပးပါနဲ႔တဲ့။ မင္းတို႔တပ္ရင္းေရာက္မွ မင္းတို႔ ၾကိဳက္သလိုလုပ္တဲ့။ ေလ့က်င့္ေရးမွာေျပးရင္ ငါတို႔မွာ တာဝန္ရွိတယ္တဲ့။

တပ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရလဲ။ အစားအေသာက္ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ဘာဟင္းေတြနဲ႔ ေကၽြးလဲ။

ဟိုမွာက ေပ်ာ္စရာမွ မရွိတာ။ စိတ္ညစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျပးလို႔မလြတ္ဘူး။ မိရင္မလြယ္ဘူး။ အခက္အခဲကေတာ့ ေလ့က်င့္ေရးမွာေတာ့ နည္းနည္း ေကာင္းေကာင္းေကၽြးတယ္။ မနက္ပိုင္းကို ၾကက္ဥ၊ ေန႔လည္ပိုင္းဆို ငါးေျခာက္၊ ညေနပိုင္းဆို အမဲသား။ အဲဒါနဲ႔ ေန႔တိုင္း လည္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ တပ္ရင္းမွာက်ေတာ့ အစားအေသာက္ အဆင္မေျပဘူး။

ညီေလးက အခု ဘယ္လိ္ုျပန္လာတာလဲ။ ဘယ္သူက ျပန္ခြင့္ေပးလိုက္တာလဲ။

မင္းအိမ္ကလည္း စာပို႔ေနတယ္။ ဟိုဘက္အဖြဲ႔အစည္းက ေကာင္ေတြလည္း ေျပာေနတယ္တဲ့။ ၁၈ ႏွစ္လည္း မျပည့္ေသးတာနဲ႔ အထက္က ႏုတ္ထြက္ခြင့္ေပးတာနဲ႔ ျပန္လို႔ရတာ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တာ။ လမ္းစရိတ္ေတြဘာေတြေတာ့ မေပးပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

ေခၚသြားတုန္းက အေျပာနဲ႔ တပ္ထဲက အေျခအေန ဘယ္လိုကြာလဲ။

ေခၚသြားတုန္းက ေျပာတာနဲ႔ တပ္ထဲက အေျခအေနက ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ အရမ္းကြာတယ္။ ေနာင္တလည္း ရတယ္။ အျပင္ဘဝမွာနဲ႔ တပ္ထဲနဲ႔က ကြာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က ဒါဆိုဒါပဲေလ။ ဟိုဟာ မလိုခ်င္ဘူး၊ ဘယ္မွ မသြားရ မလာရ ဆိုေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခါမွာလည္း မိုက္႐ုိင္းတယ္။

ငါ့ညီက ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ထားလဲ။

ဆရာဝန္၊ ေဒါက္တာပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါပဲ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

လိမ္ေခၚခံရတယ္ေတာ့ ငါညီအေနနဲ႔ သူတို႔ေတြကို ဘယ္လိုျမင္လဲ။

က်ေနာ့္ကို လိမ္ေခၚသြားတဲ့အတြက္ သူတို႔ကို စိတ္နာတယ္။ ေနာက္ဆို သူတို႔နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ ေဝးေဝးက ေရွာင္ရမွာေပါ့။ သူတို႔ကိုေတာ့၊ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ရွိတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့လူလို႔ပဲ ျမင္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တပ္ထဲမွာ က်ေနာ့္လို ကေလးေတြ၊ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးတယ္။ သူတို႔အတြက္ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။