ကလိုကြယ္ေတးဂီတ၏ ၉ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ပါ၀င္တီးခတ္သူအခ်ဳိ႕၏ရင္ဖြင့္စကားသံမ်ား

ယခုလ ၂၁ရက္ေန႔တြင္ ၉ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ၿပီျဖစ္သည့္ ကလိုကြယ္ ေတးဂီတအဖြဲ႔ကို ၂၀၀၁ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကရင္ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယန္လူငယ္အဖြဲ႔မွ ဂီတ၀ါသနာရွင္မ်ားက စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ကလိုကြယ္သည္ ဘာသာေရးႏွင့္ ဂီတကို အေျခခံကာ ဖြဲ႔တည္လာခဲ့ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးေရးအတြက္ ရပ္ တည္ေပးေနျခင္းျဖစ္ၿပီး အဖြဲ႕၀င္ေပါင္း ၄၀နီးပါးရွိသည္။ အဆိုပါအဖြဲ႔သည္ ဂီတလႈပ္ရွားမႈအျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း၌ ပညာ ေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ ဘာသာေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္း ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ရွိသည္ဟု သိရသည္။

က်ေနာ္က နဂိုကတည္းက Musician တေယာက္အေနနဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့ပါ။ ဒီ ကလိုကြယ္ေတးဂီတ စတည္ေထာင္ကတည္းက က်ေနာ္ ပါ၀င္ခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ၉ႏွစ္ျပည့္ေနပါၿပီ။ ဒီကာလတေလွ်ာက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ေတြ ေပးဆပ္တဲ့ အတိုင္းအတာတခုအထိေတာ့ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ အတိုင္းအတာက ေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။
ဒီ ၉ႏွစ္အတြင္းမွာ အခက္အခဲေတြက လူတကိုယ္ စိတ္တမ်ဳိးဆိုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကိုယ္၌က က်ေနာ့္လူ မ်ဳိးအတြက္ ဦးစားေပးတဲ့စိတ္တခုနဲ႔တင္ ဒီစိတ္ခ်မ္းသာမႈအေပၚမွာပဲ ဆက္လုပ္သြားမွာပါ။ အဓိကေတာ့ ကရင္လူမ်ဳိးအတြက္ ကို ဦးစားေပးၿပီး စိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားေတာ့ အဲဒီအခက္အခဲေတြကို ခဏေမ့ၿပီး လုပ္လာလိုက္တာပဲ။
ေရွ႕ဆက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ Target ေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ပဲ ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္ ေနရာမွာေတြ႕တဲ့ ကရင္လူမ်ဳိးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔က အားလံုးကို ခ်စ္ခင္လိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵအၿမဲရွိတယ္။ ကရင္လူမ်ဳိးက လည္း တကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔က လူမ်ဳိးေရးသီခ်င္းေတြ၊ ဘာသာေရးသီခ်င္းေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ရတဲ့အခါက် ေတာ့ ဒီ ကလိုကြယ္အေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ Music ဆိုတာက စိတ္နဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး က်ေနာ္တို႔ စိတ္ေအာင္ျမင္မႈေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကရင္လူမ်ဳိးေတြအားလံုး ညီၫႊတ္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈ တခုနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကပါလို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တယ္။

ကလိုကြယ္ ေတးဂီတမွာ က်ေနာ္က အသက္အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ Music အေတြ႕အႀကံဳဆိုရင္ က်န္တဲ့အစ္ကိုႀကီးေတြထက္ ေနာက္က်တာေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္က ကလိုကြယ္မွာ ၂၀၀၂ေလာက္မွာ စၿပီးေတာ့ ပါ၀င္တာပါ။ ကလို ကြယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး။ ကရင္ပရိႆတ္ေတြအားလံုးဟာ ကလိုကြယ္ခ်ည္းပဲလို႔ က်ေနာ္တို႔ ခံ ယူထားတယ္။ ကလိုကြယ္က က်ေနာ္တို႔ ကရင္လူမ်ဳိးရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ပဲ။
၂၀၀၃၊ ႏို၀င္ဘာလတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ကေန ပုသိမ္။ ပုသိမ္ကေန ေခ်ာင္းသာ၊ ေခ်ာင္းသာကေန ၀က္ေသကိုသြား ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သေဘၤာက ပင္လယ္ထဲကို ျမဳပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ေနာ္စေမာလယ္၊ အၾကင္နာေသာမတ္စ္၊ ေဒါက္တာရဟာ့ လင္းလင္း အပါအ၀င္ ကလိုကြယ္အဖြဲ႕အားလံုး (၁၂)ေယာက္ပါတယ္။ သေဘၤာက ကမ္းနဲ႔ အေ၀းႀကီး။ ဘာမွမျမင္ရဘူး။ ကူး လို႔လည္း မလြယ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဆုေတာင္းၾကတယ္။ ၅နာရီခြဲေလာက္က စၿပီးျဖစ္တာ ၈နာရီေလာက္က် မွ ဘုရားသခင္ေက်းဇူးနဲ႔ သေဘၤာေလးတစီးက က်ေနာ္တို႔ကို လာႀကိဳေပးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကုန္းေပၚကို ျပန္ေရာက္တယ္။ ဒါ က ကလုိကြယ္ခရီးစဥ္မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အခက္အခဲေတြေပါ့။
ေနာက္ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက က်ေနာ္တို႔ ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ပါ၀င္လႈပ္ရွားၾကတာေပါ့ေနာ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔ပဲ ျပည္ပခရီးစဥ္အျဖစ္ ၂၀၀၅မွာ က်ေနာ္တို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ခ်င္းမိုင္ ၿမိဳ႕ကို စသြားရတာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ သြားရတယ္။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ေပါ့ေနာ္။ အနာဂတ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ရွိၾကမယ္၊ (ပဟူးပပို)စည္းလံုးၾကမယ္ဆို ရင္ ဒီထက္မက ေအာင္ျမင္မွာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကမၻာသိျဖစ္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္။

က်ေနာ့္နာမည္က ေစာထူးေစးေဖာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိုေတာက္လို႔ပဲ အမ်ားက သိၾကတယ္။ ကလိုကြယ္ထဲမွာ ဆရာေတြက က်ေနာ့္ကို ေခၚတီးခိုင္းေတာ့ က်ေနာ္လည္း ၀မ္းသာတာေပါ့။ ကလိုကြယ္ထဲမွာ တီးတာက မဲဒီေစးရဲ႕ ပထမဆံုး Album မွာေပါ့ ေနာ္။ ကလိုကြယ္ဖြဲ႕ကတည္းက က်ေနာ္ ပါလာတာ။ လူႀကီးေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ယံုၾကည္တယ္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ တီးရတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ေပ်ာ္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္အထိ ပါလာခဲ့တာ။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ ကလိုကြယ္ ဟာ ဘုရားသခင္ အလိုရွိရာပဲ။ ဆရာေတြရဲ႕ တည္ေဆာက္မႈကလည္း ေကာင္းတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ ဗ်ဴဟာေလးေတြ ရွိေနလို႔၊ လူေတြကလည္း ႀကိဳးစားၾကလို႔ (၉)ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိကို ေရာက္လာတာပဲ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ါသနာပါေတာ့ စိတ္ ေက်နပ္မႈ ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ျပည္ပမွာေရာရွိတဲ့ ကိုယ့္ကရင္ေတြကို စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ ေပးႏိုင္တယ္ေလ။ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔ကို လက္ခံတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးစုအတြက္ Tradition ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ကလိုကြယ္ေပၚမွာ ႀကီးလာတာကိုး။ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ဒါထက္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္လာမယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။
နားေထာင္တဲ့သူေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ Music တီးေခါက္တာကို သူတို႔ လက္ခံတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာလည္း တတ္သေလာက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ ရွာခဲ့ရတာေပါ့။ ျမင္ဆရာ၊ သင္ဆရာ လူႀကီးေတြအေနနဲ႔ ကိုဘြိဳင္းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ ဦး ေဆာင္တဲ့ လူႀကီးေတြ ေကာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီလိုမ်ဳိးေရာက္တယ္။ ပရိႆတ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရတာ ေပါ့။ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြ အကုန္လုံးကလည္း လက္ခံလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဒီ ၉ႏွစ္ခရီးစဥ္ကို ေရာက္လာတာပဲ။
က်ေနာ္ ၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္ ပြဲတခုမွာ Drum တီးမွာကို အေဖ(ေစာဘြဲ႕မွဴး)က မေပးတီးဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္ Drum ခိုးတီးလာတာ အေဖ တခါမွ မေတြ႕ဘူး။ အိမ္မွာလည္း သူမသိေအာင္ တီးေနတာကိုး။ သူ႔သီခ်င္းက က်ေနာ္အကုန္ အလြတ္ရ ေနၿပီဟာ။ တကယ္တီးျဖစ္ေတာ့ သူမ်ားေရွ႕မွာ ေပါက္ကရ တီးျဖစ္မိစိုးလို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာက္လိုက္ေနတယ္။ မီးမီးခဲက် ေတာ့ ၅ႏွစ္သမီးအရြယ္တုန္းက သီခ်င္းဆိုတာ သူ႔အသံကို သေဘာက်ေတာ့ အေဖက ဘာမွမေျပာဘူး။ အေဖက သူသာ ဆို တာ။ Control ေတာ့ မလုပ္ဘူး။ ၀ါသနာပါရင္ လုပ္။ မပါရင္လည္း ဘာမွမေျပာဘူး။ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိး႐ိုးေပါ့။ မ်ဳိး႐ိုးလိုက္တာကိုး။